Darcey
Behandeld bij Kindt Clinics voor haar injectiefobie

Darcey kwam vanuit Canada naar Amsterdam om haar angst voor prikken te behandelen. Dit verslag is vertaald vanuit het Engels.

Mijn ervaring

Mijn angst voor naalden begon toen ik een kind was, en tegen de tijd dat ik een tiener was, was het een volledige fobie, die duurde tot ik 39 jaar oud was. Ik heb letterlijk alles geprobeerd om het te behandelen. Jaren van desensibilisatietherapie, hypnotherapie, neurotherapie, one-eye integration en emotional freedom technique, die geen enkel verschil maakten. Ik heb alle beschikbare kalmerende middelen geprobeerd, maar de enige die werkte was zo sterk, dat de meeste artsen bang waren dat mijn ademhaling zou stoppen.

Alsof ik een keuze had

Ik loste het op door bloed te laten prikken als ik toch al onder volledige narcose moest voor een tandheelkundige ingreep. Het vinden van een dokter die met me om kon gaan was zeer uitdagend. De meeste waar onsympathiek en neerbuigend. Een arts vroeg me: “Hoe verwacht je dat ik je behandel, als je niet bereid bent om een injectie te krijgen?”, alsof ik een keuze had. Ik kon mijn arm niet uithouden en het ze laten doen; het was alsof ik bezeten was. Ik schreeuwde, huilde, en kreeg een overweldigende drang om mezelf te beschermen. Je had net zo goed me kunnen vragen om ze mijn arm te laten afhakken. In mijn gedachten was er geen verschil.

"Ik kreeg een overweldigende drang om mezelf te beschermen"

Mensen zeiden: als je genoeg pijn hebt of je leven in gevaar is, zul je het doen, maar dit was niet waar. Ik heb verschillende keren ondraaglijke pijn geleden, zelfs levensbedreigend. Zelfs dan was de dood voor mij niet zo eng als mijn fobie voor injecties.

 

Geen miljoenen of superkrachten

Ik vertelde Dr Kindt dat ik liever kanker of aids zou hebben dan een injectiefobie en helaas meende ik het. Al van kinds af aan had ik een wens – de wens was om nooit meer een injectie óf geen fobie meer te hebben. Ik wenste geen miljoen of superkrachten, ik wilde gewoon dat de ellende stopte.

Het onderzoek van Merel Kindt

Vliegen van Canada naar Amsterdam was mijn laatste hoop. Ik had desensibilisatietherapie gehad afgelopen jaar, maar het krijgen van een injectie voelde nog steeds als vrijwel onmogelijk. Ik was zo ontmoedigd en had bijna alle hoop verloren. Ik noemde dr. Merel Kindt’s onderzoek aan mijn therapeut en tot mijn verbazing was ze zich er al van bewust. Ze was geïnteresseerd in het gebruik van haar techniek in haar eigen praktijk, maar had nog geen manier gevonden om dit te doen.

Het was bemoedigend om te weten dat dit in de toekomst voor mij beschikbaar kan zijn, maar ik had de behandeling nu nodig. Ik had geen tijd om te wachten. Het risico was te groot dat ik een ongeluk of ziekte zou krijgen waarvoor behandeling nodig zou zijn. Ik wist dat ik speelde met mijn leven en moest onmiddellijk handelen.

"Het risico was te groot dat ik een ongeluk of ziekte zou krijgen waarvoor behandeling nodig zou zijn"

Ik wist wat ik zou moeten doen

Ik ging naar website van Kindt Clinics en zag dat ze patiënten verwelkomden en  weinig wachttijd hadden, dus ik nam contact op en begon het proces. De hele vlucht naar Amsterdam voelde ik me angstig, omdat ik wist wat ik zou moeten doen doen. Ik wist dat om deze behandeling te laten werken, ik mijn angst onder ogen zou moeten zien, wat onvoorstelbaar leek.

Zodra ik bij de kliniek aankwam, begon ik te huilen en kon niet stoppen. Dr Kindt verzekerde me dat ik dit kon en leidde me naar een kamer waar ze de blootstelling deden. Ik schreeuwde, ik huilde en was er nauwelijks in geslaagd om het te doen, maar uiteindelijk deed ik het en ik overleefde.

Ongeloof

Op de testafspraak was ik rustig en liet een injectie in mijn bovenarm zetten. Ik was vol ongeloof, want dit was nog nooit eerder gebeurd. In plaats van schreeuwen, doordrenkt van tranen en niet in staat om stil te blijven zitten, zat ik nu rustig en vroeg me af waarom ik ooit bang was geweest. Ik keek op naar Dr. Kindts collega, Maartje, begon te huilen en zei: “Vertel Dr. Kindt dat ze net mijn uiteindelijke zelfmoord heeft voorkomen”. 

Als een normaal persoon

Vandaag, terug in Canada, ging ik vrijwillig voor bloedonderzoek, voor het eerst in meer dan 30 jaar. Ik ging naar hetzelfde lab waar ik mijn desensibilisatieoefeningen altijd deed. De phlebotomist herkende me; Ik was het gekke meisje dat een keer per week kwam, om te zitten in de stoel, met tourniquets rond mijn armen, proberend niet te hyperventileren en huilen. Vandaag ging ik naar binnen als een normaal persoon, in de rij, leverde mijn papieren in, zat in de wachtkamer en wachtte rustig tot ik opgeroepen werd. Ik heb niet om een speciale behandeling gevraagd, omdat dat niet nodig was.

Het is maar een prikje

Ik stak mijn arm uit en zag hoe de phlebotomist een naald in mijn arm stak. Ik voelde me niet bang of geschonden.  In plaats daarvan voelde ik me verward – verward omdat ik helemaal niet bang was. Het voelde net zo makkelijk als mensen altijd hadden gezegd dat het zou zijn. Ik begrijp nu waarom ze zeggen: “Het is maar een prikje.” Ik begrijp nu waarom nuttig lijkt om te zeggen, maar ik weet dat het voor iemand met een fobie ongevoelig en wreed is, want zo ervaren zij het niet. Ik herinner me dat ik eerder doodsbang was, maar ik begrijp het bijna niet.

Mijn wens is uitgekomen

Ik kan Dr Kindt en haar personeel niet genoeg bedanken voor wat ze voor mij hebben gedaan – mijn wens is uitgekomen. Zoiets vreselijks als die angst zal me nooit meer overkomen. Ze hebben letterlijk mijn leven gered.