Bekijk de documentaire A cure for fear
In 2017 werden we benaderd door Lana Wilson, documentairemaakster voor o.a. National Geographic. Zij wilde de Memrec-methode in beeld brengen vanwege het spectaculair plotselinge effect. Ze heeft verschillende behandelingen gefilmd, en het resultaat is de vierdelige documentaire A cure for fear, die dankzij producent Topic gratis online te bekijken is.
De documentaire is o.a. vertoond op het internationale filmfestival South by South West (SXSW), New Hampshire film festival en het Nederlandse InScience Festival.
Let op: in de documentaire zitten beelden van vlinders, muizen, spinnen, slangen en naalden.
Deel 1: A little closer
Deel 2: Nightmare in Kabul
Deel 3: You did your very best
Deel 4: Self-treatment
Lees de interviews met de cliënten uit de documentaire
In de documentaire wordt een aantal behandelingen gefilmd, waarvan de meeste succesvol zijn: de angst is volledig verdwenen. Omdat de hersenverbinding die verantwoordelijk is voor de angst daadwerkelijk wordt verbroken, komt de angst niet vanzelf terug. Om te laten zien dat dit plotselinge effect zich niet beperkt tot de behandelruimte, sprak de documentairemaakster een aantal maanden later nog eens met de behandelde cliënten. Lees hieronder drie van deze korte interviews.
Originele interviews door Madeleine Crenshaw
Samuel – spinnenfobie (deel 1)
Je wil niet weten op welke plekken spinnen zich kunnen verstoppen, zelfs in Manhattan,” zegt Samuel, werkzaam in de financiële sector in New York City. Samuel vertelt dat hij voorafgaand aan de afspraak met Dr. Kindt al geprobeerd heeft zijn spinfobie te genezen door middel van zes maanden exposure-therapie; het was niet succesvol, zegt hij, omdat hij de indruk had dat de arts zijn fobie niet begreep, en hij moeite had om een gehoorzame patiënt te zijn.
Lees verder
Nadat Samuel in 2016 een opiniestuk in de New York Times had gelezen over het onderzoek van Dr. Kindt, besloot hij ervoor te gaan. “Als je zo’n heftige angst heb, denk ik dat je zo ongeveer alles doet om ervan af te komen,” zegt de 35-jarige Samuel. In november 2017 boekte hij een vlucht naar Amsterdam. Op de dag van de eerste afspraak met Dr. Kindt, probeerde hij niet te denken aan wat hem te wachten stond. Ter voorbereiding had Dr. Kindt een tarantula in een kleine glazen kooi neergezet, midden op een tafel in een gesloten kamer.
Samuel begon te hyperventileren toen hij de spin zag, en zijn paniekgevoelens werden snel erger. Dr. Kindt gaf Samuel toen de Propranolol, en de rest van de middag zocht hij afleiding door rond te lopen in Amsterdam, musea te bezoeken en foto’s te maken. Toen hij de volgende ochtend wakker werd, was zijn bezorgheid minder. “Ik had goede hoop dat het gewerkt had, goed gewerkt had zelfs,” zei hij.
Toen hij de kamer de volgende dag weer binnenkwam, vertelt hij, vond hij het moeilijk om zijn gevoelens te beschrijven. De hele ervaring voelde erg vreemd; hij vond het niet leuk, maar ook niet niet leuk. Hij heeft zelfs de tarantula aangeraakt.
“Het is gewoon een totaal andere manier van leven, zonder deze angst,” zegt Samuel. “Ik zag laatste een spin in mijn auto, en ik vond het prima. Ik heb hem weggeveegd met mijn hand.”
Arinde – slangenfobie (deel 4)
“Nederland is één van de weinige landen waar eigenlijk weinig slangen voorkomen, “ zegt Arinde, een bachelorstudent aan de Universiteit Leiden. Desondanks vertelt de 28-jarige dat ze zo lang ze zich kan herinneren al bang is voor slangen. Ze kan geen specifieke reden benoemen, zegt ze; het zou kunnen zijn dat ze geen voeten hebben, of dat ze hun tong gebruiken om te ruiken. Arinde probeerde een keer een aflevering van de natuurdocumentaireserie Planet Earth te kijken waar een slang in voorkwam, maar haar ademhaling versnelde en ze raakte in paniek. Zelfs op een scherm was de aanwezigheid van een slang ondraaglijk.
Lees verder
Meer dan een jaar geleden, terwijl Arinde zat te studeren in de universiteitsbibliotheek, kwam ze een artikel in een tijdschrift tegen over Dr. Kindts werk met een persoon die bang was voor kakkerlakken. In die periode was Arinde een tien maanden lange reis aan het plannen naar Azië en Zuid-Amerika – plekken waar ze verwachtte om slangen tegen te komen. Ze emailde Dr. Kindts assistent om een afspraak te maken.
“Ik kon me er niet echt op voorbereiden,” zegt Arinde. Dr. Kindt had gezegd dat slaap belangrijk was in de nachten voor en na de behandeling. Ze mocht geen alcohol drinken, en ook haar angst van tevoren niet opzoeken – de eerste afspraak zou zorgen voor het noodzakelijke opwekken van de angst, die dan onderdrukt zou worden met de Propranolol.
Dr. Kindt regelde een bezoek aan een reptielenopvang en een ontmoeting met een kleine python. (De professor moest overigens daar overigens eerst even zelf naar toe, ze was zelf ook niet dol op slangen). Onder aanmoediging van Dr. Kindt, lukte het Arinde om binnen een meter afstand van het reptiel te komen. Ze nam de Propranolol. Daarna ging ze naar huis, met de gedachte: “Dit gaat nooit werken – dit is krankzinnig!”
De volgende dag kwamen Arine en Dr. Kindt weer naar de reptielenopvang, waar alles precies hetzelfde was opgezet als de dag ervoor: dezelfde slang, dezelfde begeleider. Maar toen Arinde dit keer de ruimte binnenkwam, zei ze niks te voelen. Ze was niet helemaal op haar gemak in de aanwezigheid van de python, maar ze voelde zich rustig; ze wilde hem zelfs proberen vast te houden, en liet de begeleider de slang om haar polsen leggen.
Als Arinde vandaag de dag een slang ziet, “gebeurt er niks”, zegt ze. Het geeft nog steeds geen prettig gevoel, legt ze uit, maar het angstgeheugen is verdwenen. “Mijn brein snapt soms nog steeds niet waarom ik niet bang ben.”
Zane – PTSS (deel 2)
“Ik had alles al geprobeerd, van alcohol tot een reis naar Bali om Boeddhisme te leren tot rust zoeken in de bossen,” vertelt Zane, een Canadese veteraan die in het Duitse leger heeft gediend en was uitgezonden naar Afghanistan. Maar niks kon zijn nachtmerrie-achtige herinneringen onderdrukken aan zijn tijd in Kabul, waaronder een specifiek vuurgevecht dat hij niet van zijn netvlies kon krijgen. Een maand nadat hij in 2004 het leger verliet en thuiskwam in Toronto, begon Zane herbelevingen te krijgen. Hij ging dan zweten, werd verward en begon zichzelf te los te zien van de wereld om hem heen. Hij kreeg ook last van pijn op de borst, en kreeg uiteindelijk de diagnose posttraumatische stress-stoornis.
Lees verder
De kans van slagen van het behandelen van PTSS is laag, voor allerlei verschillende therapiervormen. Veel mensen die beginnen aan een behandelprogramma, stoppen er uiteindelijk mee. “Militaire trauma’s zijn anders dan andere trauma’s,” zegt Dr. Kindt in A cure for fear. “Soldaten wordt verteld hun emoties onder controle te houden en te onderdrukken, maar om deze behandeling te laten slagen, moeten cliënten zichzelf juist onderdompelen in de angst.” Voor Zanes eerste afspraak, gebruikte Dr. Kindt virtual reality om zijn PTSS op te wekken en hem terug te brengen naar zijn ervaring van het nachtelijk vuurgevecht in Kabul.
Een dag na het toedienen van de Propranolol, vroeg Dr. Kindt Zane dezelfde confrontatie aan te gaan, op dezelfde manier als hij een dag eerder had gedaan. Hij beschreef het rustig: “Gisteren voelde ik mijn legeruitrusting, de geuren, de geluiden. Terwijl het vandaag… meer was van boem, en het was weg. Het verstikte me niet.”
Ook drie maanden na zijn behandeling zijn de nachtmerries van Zane niet teruggekeerd. Toch heeft Zane niet het idee dat zijn PTSS is genezen. Hij vertelt dat zijn herinneringen aan de oorlog nog vaak naar boven komen, maar zijn fysieke respons op die herinneringen is afgezwakt; hij zweet niet meer, wordt niet meer onrustig of extreem alert. “Iedereen probeert PTSS te genezen – maar, nee, genees de emotionele respons,” zegt Zane. “Dat is wat Dr. Kindt gelukt lijkt te zijn.”
